วินทุกเว(ที)..Ways to Win EP:49 อ.ปุ๋ย-อนุรี อนิลบล กระเทาะพี่เลี้ยงและนางงาม (อย่า)“วีน”ทุกเวที การเปลี่ยนแปลงคือ….นิรันดร์ (3)

Social sharing

อีบุ๊กบางกอกทูเดย์ ฉบับที่ 419 วันที่ 16-22 กุมภาพันธ์ 2567

หน้า 33 วินทุกเว(ที)..Ways to Win EP 49////เรื่อง : อ.ปุ๋ย-อนุรี อนิลบล

(อย่า)“วีน”ทุกเวที การเปลี่ยนแปลงคือ นิรันดร์ (3)

เข้าสู่ตอนที่ 3 ของหัวข้อ (อย่า)“วีน”ทุกเวที…การเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์ (3) กับไม้ 3 “อ.ปุ๋ย-อนุรี อนิลบล” ต่อจาก “กูรูหนุ่ม นันท์นภัทร” กับ “ดร.บ๊อบ จุมพล”

ว่ากันว่า “กรรมการตัดสิน” กับ “พี่เลี้ยงนางงาม” ดูเหมือนจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ชาติปางไหน แต่ในฐานะที่ตนเองเป็นคณะกรรมการตัดสินมานับร้อย ๆ เวที น่าจะเป็น “พี่เลี้ยงนางงาม” มากกว่าที่วีนคณะกรรมการทั้งระยะไกลและระยะเผาขน กลิ่นเหม็นไหม้เชียวแหละ อาจกล่าวได้ว่า คณะกรรมการคือ “หนังหน้าไฟ” ทันทีที่สิ้นเสียงพิธีกรประกาศผลการตัดสิน จะมีเสียงวีนของพี่เลี้ยงนางเกิดขึ้นในบัดดล วีนกรรมการล้วน ๆ กว่า 90 เปอร์เซ็นต์ เพราะกรรมการเป็นด่านแรก ที่เหลือคือ “ผู้จัดประกวด” ประโยคที่ถูกวีน อาทิ กรรมการตาถั่ว , กรรมการล็อกมง, กรรมการส่งเด็ก,กรรมการป่วยให้ไปรับยา และอื่น ๆ อีกสารพัด แต่ก็ต้องยอมรับว่า นอกจากพี่เลี้ยงนางงามจะวีน ยังมี กรรมการที่ต้องขอวีนบ้าง รวมถึงตัวผู้เข้าประกวด ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงก็วีนได้ หรือผู้ชายก็วีนดี ดังที่เป็นข่าวปรากฏตามสื่ออยู่บ่อย ๆ ซึ่งจะขอแยกย่อยเป็นข้อ ๆ กันเลยดีกว่า

1.พี่เลี้ยงตัวจี้ดอิทธิฤทธิ์สะท้านเวที : เกริ่นมาตั้งแต่ต้นว่า “พี่เลี้ยงนางงาม/คนส่งผู้เข้าประกวด” คือเต็งหนึ่งของการวีนเวทีประกวด ความวีนจะมีอยู่หลายเลเวล เอารายที่หนัก ๆ จนกลายเป็น “ตัวจี้ด” ของวงการวีนเวทีประกวด เรียกได้ว่า พี่เลี้ยงกลุ่มนี้ไปเวทีไหนเวทีนั้นจะต้องมีมหกรรมวีนทุกครั้ง เว้นเสียแต่ว่า เด็กค่ายตัวเองจะมงเท่านั้น รองก็ไม่เอาจ้า พี่เลี้ยงค่ายอื่นก็ไม่กล้าวีน สู้ความแรงไม่ได้ ต้านไม่ไหว เลยตามเลย ดูเป็น “มาเฟีย” ชัด ๆ ที่ว่าเป็นตัวจี้ดนี่ไม่ใช่เพียงแค่คำพูดนะคะ รวมถึงการกระทำด้วย เช่น เขวี้ยงถ้วยรางวัล รองเท้า จานใส่อาหาร หรือสิ่งของอื่น ๆ ข้ามหัวคณะกรรมการ ต้องใช้วิทยายุทธ์หลบกันเหมือนกำลังถ่ายหนังสงคราม เก้าอี้พลาสติกเหมือนงานวัดก็เตะก็ทุ่มกระจุยกระจาย พังเสียหาย ขึ้นเวทีไปถอดสายสะพายอันดับรองและดึงแขนเด็กของตัวเองลงมาจากเวทีก็มี บางเวทีจ้าง สห.มาคุมเข้มเต็มเวทีเลย เหมือนกับผู้จัดจะท้าทายว่า “เมิงเก่งจริงก็มาวีนในงานกรูสิ”

2.ผู้เข้าประกวดก็มีวีนใช่ย่อย : สมัยก่อนเราจะไม่ค่อยเห็นผู้เข้าประกวดวีน เพราะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เลี้ยง ๆ ว่าไงก็ว่างั้น เยสโนโอเคก็ว่าไป แต่เดี๋ยวนี้ยุคโชเชี่ยลมีเดีย เราจะได้เห็นการวีนของผู้เข้าประกวดชัดเจนมากยิ่งขึ้น เนื่องจากมีการนำคลิปไปโพสต์ลงในโซเชี่ยลมีเดีย โดยเฉพาะการแย่งไมค์จากพิธีกรมาพูด แย่งไมค์มาพูดสำเร็จก็มี คือพิธีกรยืนเอ๋อ (เป็นเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง) ส่วนที่พิธีกรไม่ให้ไมค์ หรือแย่งไมค์กลับคืนมาได้ก็มี ผู้เข้าประกวดพูด ๆ ไป ถูกตัดเสียงก็มี แต่ประทานโทษอารมณ์วีนมันค้างอยู่ ถึงแม้ถูกตัดเสียงไมค์ ก็แหกปากตะโกนเข้าไปสิคะจะรออะไร ประเด็นที่วีนคือ ประกาศผลแล้วตัวเองไม่เข้ารอบ เช่น รอบ 10 คน และ 5 คน ที่ชอบพูดกันขอนำมามัดรวมกับพี่เลี้ยงคือ “ที่ 1 จากเวที……..จะมาตกรอบเวทีนี้ไม่ได้…ฯลฯ” “กรรมการใช้เกณฑ์อะไรตัดสิน คนเข้ารอบยังสวย/หล่อสู้ไม่ได้เลย….” สรุปคือ แพ้ไม่ได้…แพ้ไม่เป็น ไม่ยอมรับผลการตัดสิน เป็นคนไม่มีเหตุผล ทั้ง ๆ ผู้เข้าประกวดคนอื่นเขาทำภาพรวมดีกว่า ทั้งรูปร่างหน้าตา บุคลิกภาพ อีกทั้งการตอบคำถามที่ปัง กระชับ และตรงประเด็น พี่เลี้ยงและผู้เข้าประกวดที่ชอบเหวี่ยงวีนส่วนมากจะเป็นประเภทเดินสาย ตอบคำถามอะไรก็จะเป็นแพทเทิร์น เอิงเอย ไปเรื่อย ๆ แม้ไม่ตายไมค์แต่ก็ทำให้คนฟังน่าเบื่อ (หมายเหตุ : วีนบนเวทีและหน้าเวทียังไม่พอ มาต่อด้วยการโพสต์วีนในหน้าโซเชี่ยลมีเดียแบบสมโภชกันอีก)

3.กรรมการน้อยใจ เพราะไม่เห็นหัว : มาถึงคิวของบรรดาคณะกรรมการกันบ้าง ขอเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เวลาถูกเชิญให้ไปเป็นคณะกรรมการตัดสิน เราจะมีเกณฑ์หลัก ๆ คือ ดูว่าเป็นเวทีอะไร ใครเป็นคนจัด ใครมาร่วมเป็นคณะกรรมการ (พี่เลี้ยงนางงามก็เช็คเรื่องนี้เหมือนกัน) และที่สำคัญคือ จะถามตรง ๆ เลยว่า มีการล็อกมง มีการดิวกัน หรือซื้อตำแหน่ง หรือเปล่า ถ้ามีก็จะปฏิเสธไปเลย เพราะเราคำนึงถึงชื่อเสียงและหน้าตาของเราด้วย แล้วยิ่งถ้าไปในนามองค์กรซ้ำยิ่งต้องระวังตัวให้มาก ถามว่าเคยมีพลาดหรือมีปัญหามั้ย !?! ตอบเลยว่ามี คือ กรรมการยังไม่ทันลงคะแนน หรือ เพิ่งเก็บใบให้คะแนนไปแหมบ ๆ ยังไม่ทันได้รวมคะแนนเลย ประกาศผลผู้ได้รับตำแหน่งต่าง ๆ แล้ว จะรออะไรคะ กรรมการ (หนังหน้าไฟ) ก็พากัน walk out เดินออกจากงานไปเลยจ้า ท่ามกลางเสียงโห่ค้านสายตา บางงานตัวเองเดินออกจากงานเลย ทั้ง ๆ เราเป็นประธานคณะกรรมการตัดสินที่ต้องขึ้นไปมอบมงกุฎ สายสะพาย ถ้วยรางวัล ในเมื่อเราให้เกียรติผู้จัด แต่ผู้จัดไม่ให้เกียรติเรา ๆ ก็ต้องโนสนโนแคร์ ซึ่งคนในงานก็รู้เห็นถึงความไม่โปร่งใสและความไม่แฮปปี้ของคณะกรรมการด้วย

ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า “การเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์” เปิดหู เปิดตา และ เปิดใจ ให้กว้าง เพราะโลกตอนนี้ไม่ได้อยู่ในกะลาแล้ว…หัดยอมรับความจริงให้ได้… (อย่า)“วีน”ทุกเวทีเลยค่ะ!

เรื่อง : อนุรี อนิลบล

เรียบเรียง : ดร.จุมพล โพธิสุวรรณ