มาดามโอคัมแบ็ก…เมาธ์ระเบิด “ยามมีเงินนึกคนอื่น พอกล้ำกลืนนึกถึงเพื่อน” (อีบุ๊กบางกอกทูเดย์วันที่ 19-25 พ.ค.66)
อีบุ๊กบางกอกทูเดย์วันที่ 19-25 พฤษภาคม 2566 (ฉบับที่ 380)
มาดามโอคัมแบ็ก/เมาธ์ระเบิด
ยามมีเงินนึกคนอื่น
พอกล้ำกลืนนึกถึงเพื่อน
ไม่รู้ว่าจะเรียก “เพื่อน” ไปทำไม สำหรับกรณีอุทาหรณ์สอนใจคนในแวดวงบันเทิงรายหนึ่ง สมมุติว่าชื่อ “อิพี” มีเรื่องราวของเพื่อนที่ไม่น่าจะเรียกว่าเพื่อน
เรื่องมีอยู่ว่า มนุษย์เพื่อนของนาง โทร.มาขอร้องอ้อนวอน ให้ช่วยเหลือนั่น นี่ โน่น ถ้าไม่ช่วยนาง ๆ ต้องจบเห่ ไม่ได้ไปต่อกับลูกค้าแน่ ๆ ช่วยนี่ก็คือช่วยฟรี ไม่ได้เงินหรือผลประโยชน์ตอบแทนใด ๆ
ไอ้ด้วยที่ความเป็น “เพื่อน” กันน๊อ จึงกุลีกุจอหาทางช่วยเหลือกันสุดพลัง เพื่อให้เพื่อนนั้นได้ไปต่อ
เมื่อเรื่องจบไป ไม่ได้คิดอะไรมากมายก็เพื่อนอ่ะน๊อ
แต่แอบนอยด์นิด ๆว่า เสร็จงานกทำไมเงียบหายไปเลย แบบว่า “ขอบคุณ” สักคำก็บ่มีเลยเด้อ ไม่เป็นไร…อาจยุ่ง ๆ วุ่นวายเลยลืม หรือ อาจเลี้ยงข้าวแทนคำขอบคุณก็เป็นไปได้
สรุป! มาทราบทีหลัง งานด่วนไฟไหม้ที่ขอความช่วยเหลือนั้น นางก็เอาไปให้คนอื่น ๆ ช่วยด้วย แต่…แต่ว่า ทุกคนได้เงินค่าหนมค่าเหนื่อยกันหมด ยกเว้น อีงัวตัวนี้ (คืออิพี)
คนอื่นบางคนยังย้อนถามไปว่า ได้ส่งให้พีช่วยมั้ย นางยังตอบกลับว่า เพื่อนกันช่วยฟรีไปแล้ว พีก็สงสัยตัวเองว่า กรูอิ่มทิพย์ หรือกินหญ้า ไม่ต้องกินข้าว และใช้เงินละมั่งเนี่ย!?!
นิทานอีเวรเรื่องนี้สอนใจไว้ว่า คนใกล้ตัวนั้นต้องสำคัญกว่าคนไกลตัว ดั่งนั้นอย่าเห็นเพื่อนงัเป็นวกินหญ้งแทนข้าว!?!
อีบุ๊กบางกอกทูเดย์วันที่ 19-25 พฤษภาคม 2566 (ฉบับที่ 780)
มาดามโอคัมแบ็ก/เมาธ์ระเบิด “ยามมีเงินนึกคนอื่น พอกล้ำกลืนนึกถึงเพื่อน” (หน้า 36)
https://book.bangkok-today.com/books/zjha/
