มาดามโอคัมแบ็ก/เมาธ์ระเบิด “สัญญาใจสำคัญมาก อย่าเที่ยวรับปากซีซั้ว!” (อีบุ๊กวันที่ 12-18 พ.ค.66)
อีบุ๊กวันที่ 12-18 พฤษภาคม 2566
หน้า 36 มาดามโอคัมแบ็ก/เมาธ์ระเบิด
สัญญาใจสำคัญมาก
อย่าเที่ยวรับปากซีซั้ว !
เมื่อใครหลายคนออกงานอีเว้นท์ มักเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ที่แน่ ๆ เรามักจะเจอคนรู้จักมักคุ้นกันเสมอ ๆ ครั้นเจอกันก็ทักทายไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ ว่าเป็นอะไร อย่างไร ตอนนี้ทำงานที่ไหน ฯลฯ
ในกรณีของผู้ที่ชอบจัดงานอีเว้นท์ เช่น งานประกวด และงานรับรางวัล เป็นต้น ชอบที่จะทำเสียงน้อยเสียงใหญ่ เชื้อเชิญเหล่าคนใหญ่คนดังด้วยปากเปล่า ๆ นี่แหละ ไปเป็นคณะกรรมการตัดสินนางงามหรือนางแบบบ้าง ทั้งรุ่นเด็กรุ่นผู้ใหญ่ เชิญไปขึ้นรับรางวัลบ้าง ทีนี้ในรายที่อยากได้แสงหรือพื้นที่ข่าวจะตกปากรับรับคำไป
ที่ให้ความสำคัญและความรับผิดชอบต่อคำพูดที่เปล่งออกไป เวลาแขกที่ตนเองเชิญไว้ก่อนล่วงหน้าในงานอีเว้นท์ จะดูแลและให้เกียรติเป็นอย่างดีเยี่ยม ถ้างานประกวด ก็มีห้องรับรองแขก VIP ข้าวปลาอาหาร น้ำท่า อุดมสมบูรณ์ แบบว่ากินครั้งเดียวอิ่มไปได้หลายมื้อ
เมื่องานเริ่ม บางเวทีแนะนำคณะกรรมการจะให้กรรมการขึ้นโชว์ตัวบนเวที โต๊ะนั่งสวยงานมีประดับช่อดอกไม้ มีป้ายชื่อ ตำแหน่ง ที่อัปเดตและสะกดอย่างถูกต้อง ของที่ระลึกครบครัน ถ้าหากโชคดีหน่อยจะได้รับค่าตัวค่าน้ำมันรถอีกด้วย
หรือถ้าเป็นรับรางวัล ก็จะติดช่อดอกไม้และหมายเลข เชิญไปนั่งรอนั่งพักในห้องรับรอง VIP เมื่อถึงเวลาเชิญไปนั่งเก้าอี้ในงานเสร็จสรรพ แถมยังตามรับตามส่งถึงที่ (ที่จอดพร้อมจอดได้ทันทีมีเลขทะเบียนระบุไว้กับ รปภ. ไม่ต้องขับรถแบบจุดเทียนเวียนวน) บ้างก็เชิญถ่ายภาพหมู่ เชิญให้นักข่าวสัมภาษณ์
หรืออีกประเภทหนึ่งทำตรงกันข้ามที่กล่าวมาทั้งหมด สร้างความไม่ปลื้มให้กับแขกที่ตนเองเชิญไปซะดิบดี เดินเข้ามาในงานเหมือนตัวประหลาดหรือแขกไม่ได้รับเชิญอย่างไรก็ไม่รู้สิ
พอเจอหน้ากับคนเชิญ เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้น พ่นคำหวานหว่านคำดีใส่เป็นว่าเล่น ไม่มีการให้เกียรติแต่อย่างใดเลย สรุปวันนั้นต้องช่วยเหลือตัวเองทุกสิ่งอย่างดูช่างน่าอดสู
คงต้องกากบาทหมายหัว แล้วเอาไปบอกต่อ ๆกัน เพื่อจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อของคนไร้ความรับผิดชอบ ปากพล่อย ๆ อีกต่อไป !
บางกอกทูเดย์รายสัปดาห์ ฉบับที่ 379 วันที่ 12-18 พฤษภาคม 2566
https://book.bangkok-today.com/books/tqht/
