พระอิฐพระปูน
ภิกษุชาวอาฬวี มาตามวินัยปิฎกเล่ม1 มหาวิภังค์ สังฆาทิเสสสิกขาบทที่6 เรื่องพระชาวอาฬวี ในพุทธกาล โฟกัสเทียบกับพระยุคดิจิตอล กรณีพระจัดมวยและพระจ้างหมอลำไม่มีเงินจ่าย วุ่นวายเปื้อนเปรอะ เป็นข่าวผ่านสื่อสาร ก่อนวันนักข่าว5มีนาคม กระจายจนถึงวันมาฆบูชาปี2566 ผ่านมา
ขอขมาลาโทษ พระที่ท่านไม่ประพฤติเช่นนั้น ที่ต้องยกเรื่องนี้มาเสนอ ไม่ได้เจตนาด้อยค่า ว่าท่านเป็น”พระอิฐพระปูน” จะบอกให้เข้าใจ เพื่อได้เมตตาสำรวมในวินัยกันเท่านั้น
เพราะพระรุ่นมีชีวิตอยู่วันนี้ คงได้รู้จักหนังสือ”นวโกวาท” ซึ่งว่าด้วยวินัยพระ227ข้อ มีความชัดเจนในเป้าหมาย อย่างสุดท้ายเพื่อความผาสุขของภิกษุด้วยกัน
พระชาวอาฬวีตามอ้างข้างต้น เรียกได้ว่าต้นตำรับพระอิฐพระปูน ความมีว่า พระกลุ่มนี้ท่านเป็นนักสร้างกุฏิ เป็นที่หวาดกลัวของชาวบ้าน เทียบคำพังเพยว่า ตีงูกับแขกนั้นต้องหวดแขกก่อนงู พระชาวอาฬวีจอมเรี่ยไร จอมสร้างกุฏิ แข่งความโอ่อ่าโอฬาร ด้วยขนาดวิจิตรบรรจง เรื่องมาแดงตอนพระมหากัสสปะเถระท่านจาริกผ่านถิ่นนี้ ทราบว่าราษฎรแม้เห็นโค นึกว่าพระมาต้องรีบหลบหนี กลัวถูกเรี่ยไร สิ่งของต่างๆ ไม่ว่าที่ดิน ไม้ แรงงานโคเกวียนขนไม้ แรงงานคนขุดดินถางหญ้า กระทั่งสร้างกุฏิจนสำเร็จ
มาดูพระยุคดิจิตอล ท่านไม่เรี่ยไรแบบแจกซอง แต่ให้โอนเงินผ่านแอพพลิเคชั่นธนาคาร หรือเทคโนโลยีแอปอื่นๆ สุดแต่ท่านใช้ได้ เป็นที่มาของการสร้าง ประเภทหุ่นปั้นต่างๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์นานา
เอาเข้าจนพระพุทธรูปยังพิศดาร ถึงขึ้นจับท่านแต่งเครื่องทรงกษัตริย์ เป็นจักรพรรดิ์ ไปเสียเลย
ล่าบุญ จัดอีเวนท์บุญ มีหมอลำทำสัญญาจ้างเป็นแสนๆ จัดมวยจนกระทั่ง ชาวนักมวยค่ายมวย ต้องมาร้องเรียนออกสื่อ
ครั้งที่พระมหากัสสปะท่านไปพบ ว่าญาติโยมหนีพระขนาดเงายังไม่อยากเห็น อุปมาว่าเห็นโค(น่าจะตัวสีน้ำตาล)ยังหลบ สาหัสสากรรจ์เหลือหลาย ชะตากรรมชาวบ้าน ไม่ใช่ยุคดิจิตอล มีทางเดียวคือหนีพระเอาตัวรอด เรี่ยไรทั้งเงินทองและแรงงาน
พระจ้างหมอลำโกงค่าจ้าง
พระจัดมวยโกงค่าจัด
แม้เราไม่เกี่ยวข้องในเหตุการณ์ตรงๆ คิดฝั่งพระก็ทำนอง”คนกินข้าวหลายหวด”หรือพระรับบาตรญาติโยมหลายคน ได้มาทุกรสทุกชาติอาหาร สำนวนอีสานเครื่องหมายคำพูดนั้น ท่านหมายความว่า “คิดฝันมากๆ”
มาสมดีกับนักการตลาด นักจัดอีเวนท์ระดับรากหญ้า ตกลงปลงใจกัน ปลาพึ่งน้ำ หรือน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ทำนองนั้น
แต่เมื่อชาวนักธุรกิจฝันได้เงิน ไม่สำเร็จดั่งฝัน พระอยากสร้างวัดวาตามอุดมการณ์ ไม่สมประโยชน์ธุรกิจขาดทุน บุญกลายเป็นภัย พระพลอยเป็นโจร
นี่แหละที่พระพุทธเจ้าท่านบัญญัติไว้ว่า
“ภิกษุจะสร้างกุฎีอันหาเจ้าของมิได้ เฉพาะตนเอง พึงสร้างให้ได้ประมาณ โดยยาว12 คืบกว้าง๗ คืบพระสุคต สร้างให้ล่วงประมาณเป็นอาบัติสังฆาทิเสส”
ดูกันให้ดีเถอะไม่ผิดวินัย ก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ให้เขาฟ้องร้องดอก
นักธุรกิจสายกินกับวัด ไม่โลภก็ไม่เดือดร้อน เช่นกัน
…
